ناهیده : 1- (در نجوم) زهره؛ دومين سياره‌ي منظومه‌ي شمسي به نسبت فاصله از خورشيد كه از درخشنده‌ترين اجرام آسماني است، ونوس، [زهره در نزد قدما نماد خنياگري و نوازندگي است]؛ 2- آناهيتا يا ناهيد (در اوستا) ايزد آب است و در اوستا به صورت دوشيزه‌ي بسيار زيبا، بلند بالا و خوش پيكر توصيف شده است؛ 3- (اَعلام) نام ديگر كتايون همسر گشتاسب كه دختر قيصر روم بود و مادر اسفنديار و پشوتن.

ناهید : 1- (در نجوم) زهره؛ دومين سياره‌ي منظومه‌ي شمسي به نسبت فاصله از خورشيد كه از درخشنده‌ترين اجرام آسماني است، ونوس، [زهره در نزد قدما نماد خنياگري و نوازندگي است]؛ 2- آناهيتا يا ناهيد (در اوستا) ايزد آب است و در اوستا به صورت دوشيزه‌ي بسيار زيبا، بلند بالا و خوش پيكر توصيف شده است؛ 3- (اَعلام) نام ديگر كتايون همسر گشتاسب كه دختر قيصر روم بود و مادر اسفنديار و پشوتن.

نَجميه : (عربي) (نجم + ايّه /iyye/ (پسوند نسبت))، 1- منسوب به نجم؛ 2- (به مجاز) درخشان مثل ستاره.

نرمین : (نرم + ین (پسوند نسبت)) 1- لطافت و لطیف بودن؛ 2- (به مجاز) مهربان، ملایمت و خوش رفتاری داشتن.

نُزهت : (عربي) 1- خوشي، شادي؛ 2- پاكي، بي‌آلايشي؛ 3-تفرج؛ 4- (در موسيقي ايراني) سازي قديمي از خانواده‌ي سازهاي زهي؛ 5- (در قديم) خوش آب و هوايي و خرّمي.

نَجوا : (عربي) سخن آهسته؛ صحبت كردن با يكديگر معمولاً با صداي آهسته به قصد اين كه كسي آن را نشنود.

نِدا : (عربي) صداي بلند، آواز، بانگ.

نَديمه : (عربي) زن يا دختري كه معمولاً با ملكه، شاهزاده‌ها، يا زنان بزرگ ديگر همنشين و هم صحبت هستند.

نَرجس : (معرب از فارسيِ نرگس) (در قديم) (در گياهي) نرگس، ( نرگس.

نرگس : (از يوناني) 1- (در گياهي) گل زينتي با گلبرگ‌هاي سفيد يا زرد معطر و كاسه‌اي به رنگ سفيد يا زرد در وسط؛ 2- گياه اين گل كه علفي، پياز دار و از خانواده‌ي سوسن است، خودرو يا زينتي است و در زمستان گل مي‌دهد؛ 3- (در قديم) (به مجاز) چشم؛ [چشمان معشوق را نيز به نرگس تشبيه كرده‌اند]؛ 4- (در عرفان) طرب و فرح نتيجه‌ي علم كه در عمل يافت شده است.